Pędniki strugowodne

‹ Poprzedni news

Eksport jachtów rośnie

Następny news ›

Zaburtowy diesel

Dodane dnia 30 Listopad 2014 r.

Koniec XVIII i początek XIX wieku był okresem poszukiwań najlepszych rozwiązań pędników okrętowych. Ideałem miały być pędniki umożliwiające pływanie po płytkich i głębokich wodach i niemające ówczesnych wad śrub napędowych i kół łopatkowych.

Koła łopatkowe sprawdzały się świetnie na płytkich wodach, lecz nie nadawały się do żeglugi morskiej wadą ich była podatność na uszkodzenia, kołysanie a także na poziom zanurzenia kadłuba. Problemem napędu śrubowego było pływanie po akwenach płytkich, podczas którego następowało często mechaniczne uszkodzenie śrub. Próbowano temu zaradzić przez zastosowanie do napędu statków rozmaitych pomp tłokowych (J. Paradis, 1869; J. Evans, 1873), łopatkowych (R. Boyman, 1871; W. Wells, 1872), śmigłowych (H. Bessemer 1849) a nawet z wirnikiem ślimakowym typu śruby Archimedesa (J.Montgomery 1847).

Tak powstały pędniki, w których napór wody, powstaje w wyniku reakcji masy wody wyrzucanej przez dowolnego typu pompę. Pędniki te nazywano wodno odrzutowymi lub strugowodnymi. Sprawność ich wynosi 25-33%. Niedoskonałość pierwszych pędników strugowodnych spowodowała powrót do napędu śrubowego i konieczność chowania śrub w tunelach w dnie statków śródlądowych (E. Terrell, 1907; C. Criqui ,1914; C. Fowler, 1916; W. Goldson, 1922). Rozwiązanie to zmuszało do konstrukcji specjalnych kadłubów z tunelem śruby napędowej (wgłębieniem rufowym). A i sam tunel zapowietrzając się sprawiał kłopoty, co zmuszało do używania klap biegu wstecz zasłaniających otwarty od tyłu tunelu podczas pływania do tyłu lub specjalnych urządzeń odpowietrzających tunele zamknięte(C. Fowler). Innym rozwiązaniem było chowanie (podnoszenie) śruby podczas pływania po płytkich wodach i opuszczanie na głębokich (M. Atkinson, 1874; H. Williams, 1887; R. Gibbons 1903; B. Harley 1925), na co pozwalał specjalny przegub na wale napędowym. Sposób ten przetrwał do dziś w niektórych typach łodzi rybackich używanych w USA i Kanadzie. Trochę historii Idea pędnika strugowodnego służącego do napędu statków powstała w Anglii w XVIII wieku (Allen 1729, Ramsay 1792). W XIX wieku powstawały użytkowe patenty pędników z pompą odśrodkową (P. Schmidt, 1844; M. Ruthven, 1849; J. Eaton, 1858; G. Dow, 1873; T. Pratt, 1875; A. Hector 1907) oraz pędników z pompami śmigłowymi (G. Beidler, 1871; H. Niles, 1872; G. Toliver 1891).

Pędnikami strumieniowymi zainteresowano się ponownie w latach dwudziestych XX wieku. Powstają wówczas konstrukcje pędników opartych na pompie odśrodkowej patenty J. Gill, 1920; C. Motte 1921; G.Novka, 1926; D. Hotchkiss, 1926 (Jachting Motorowy 1/2011); H. Tavara, 1929; G. Grenier, 1933; S. Campini, 1935; A. Andersona 1936, a także na pompie śmigłowej H. Jensen, 1924; L. Kort 1926. Obie te grupy zdominowały konstrukcję pędników strugowodnych. Wiele z tych pędników znalazło niewielkie zastosowanie w żegludze śródlądowej. Kolejny rozwój rozpoczął się po II wojnie światowej i trwa do dziś.

Wykup dostęp on-line do Jachting Motorowego 9/2014. Przeczytaj wszystkie materiały w dobrej cenie